Het was een mooie herfstdag in 2005. Afstudeerborrel van mijn beste vriendin, een mooi Twents studentenfeestje in Enschede. Begon prachtig en eindigde dramatisch. Na een fijne borrel op de sociëteit en een fijne tweede helft in een kroeg aan de Oude Markt word ik niet goed.
Ondersteund door een dispuutsgenootje ga ik terug naar ons oude studentenhuis waar ik logeer. Zelf woon ik al een paar maanden in Leiden. Ik krijg mijn lenzen niet uit, pyjamabroek aan doen is een opgave en ik ben kotsmisselijk. Niet mijn reguliere reactie op een avondje uit. Uit zorg van haar voor mij slaap ik bij haar op de kamer, dit was op de tweede etage van het huis. Het was toen een uur of 1 in de nacht van vrijdag op zaterdag.
Het ongeluk
Rond 7 uur komt de rest thuis van een geweldige naborrel ergens in de stad en gaan ook naar bed. Totdat er wordt aangebeld. Door mij.
De deur is van binnen op slot en ik lig buiten met een gebroken enkel, schrammen op mijn gezicht en helemaal in de war. Ze bellen in paniek de ambulance die in eerste instantie denk te maken te hebben met een dronken student die van de trap is gevallen. Totdat iemand zich begint af te vragen wat ik buiten deed in mijn pyjama en waarom de deur nog op slot zat. En waarom ik zo koud ben.
De ambulancebroeder kijkt omhoog naar het raam op de 2e verdieping op zo’n 7 a 8 meter hoogte. ‘Waarom staat dat raam open?’ vraagt hij.
Trauma patiënt
In ineens valt het kwartje. Ik ben die ochtend door het raam naar buiten gestapt en op de stoep gevallen. In een hartbeat gaan de ambulance broeders van protocol ‘dronken student’ naar protocol ‘trauma patiënt’. Nekkraag, infuus, bloeddrukmeter, continu vragen hoe ik heet, welke dag het is, hoe zwaar ik ben, waar ik nu ben. Ik wil alleen maar slapen en had zo’n pijn aan mijn enkel.
Deze val heeft misschien een paar seconden geduurd. En heeft mijn leven voor altijd veranderd. Na jarenlang revalideren en 6 operaties verder was het ongewenste eindresultaat: ernstige post traumatische artrose in de rechterenkel. Elke dag, elk uur, elke stap doet pijn. Mijn voet staat scheef en dat heeft ook nog eens zo veel effect op de rest van mijn lichaam.
En waarom ik in de vroege ochtend uit het raam ben gestapt? Ik heb er geen herinnering van. Waarschijnlijk is het GHB geweest dat iemand in mijn biertje moet hebben gestopt.
Het inzicht dat tot een doorbraak leidde
Toen ik anderhalf jaar na het ongeluk niet meer kon nadenken en last kreeg van ernstige hyperventilatie heb ik hulp moeten zoeken. Een psycholoog, EMDR therapeut en een fysiotherapeut. Deze laatste heeft voor mij de wereld betekend. Toen ik weer klagend over mijn enkel op zijn behandelbank lag zei hij heel simpel: ‘luister Conny, jij hebt geen last van die enkel. Je enkel heeft last van jou’.
Dat was een inzicht wat heeft geleid tot een doorbraak. Ik begon van ontkenning te bewegen naar de fase van acceptatie. Toen pas kwam er rust, bezinning en het luisteren naar mijn lichaam.
Dit was en is nog steeds niet gemakkelijk, maar nu met mijn aangepaste schoen en aangepast leven weet ik: zinvol was het waarschijnlijk niet, zingevend begint het nu te worden.
